Het lijdt geen twijfel dat de hier beschreven stukken, enkele uitzonderingen mogelijk daargelaten *  , bijeen horen en oorspronkelijk op de Oldenhof of Oldenhave, het huis van de heren van Ruinen, hebben berust. Is dit al in het algemeen aannemelijk door hun inhoud, voor de meeste stukken is het ook nader bewijsbaar. Enkele van de in deze inventaris voorkomende stukken worden genoemd in een lijst van op de Oldenhof aanwezige stukken die van c. 1590 dateert *  . Evenals een stuk dat niet uit het Ruinense archief weggeweest is, en een stuk dat heel andere omzwervingen moet hebben gemaakt dan deze stukken *  , dragen sommige van die in 1590 genoemde stukken dezelfde oude (17e-eeuwse?) rugnummers als het gros der stukken uit de hier geïnventariseerde collectie *  .

Dat de stukken inderdaad van de Oldenhof afkomstig moeten zijn en met recht samen beschreven worden, daarvan hoeft dus geen probleem gemaakt te worden. Datzelfde geldt voor hun herkomst in laatste, meest recente instantie. Op één na *  zijn ze afkomstig uit het archiefconglomeraat dat in de 19e eeuw bijeen gekomen is op de huizen Oldenaller en Vanenburg, bij Putten op de Veluwe gelegen *  . Dat deel van die archieven dat op Vanenburg aanwezig was, is in 1928 door het faillissement van de toenmalige eigenaar op de markt gekomen en zo deels in handen geraakt van de verzamelaar H.J. Murray Bakker. Na diens dood in 1944 is zijn collectie in de jaren 1949-1953 achtereenvolgens geveild bij het inmiddels opgeheven antiquariaat Van Huffel te Utrecht. Daarbij zijn de op Ruinen betrekking hebbende stukken deels rechtstreeks, deels via schenking overgegaan aan het Rijksarchief in Drenthe *  . De rest van wat hier geïnventariseerd is, is later door de rijksarchivaris in Gelderland aan zijn Drentse ambtgenoot overgedragen, als bijproduct van de inventarisatie van de inmiddels te Arnhem gearriveerde archivalia van Oldenaller *  .

Blijft de vraag langs welke weg deze stukken van Ruinen naar de Veluwe gekomen zijn. Een bevredigend antwoord op die vraag kan hier helaas niet gegeven worden. Bij gebrek aan beter wordt slechts de hypothese naar voren gebracht dat zij kort na het overlijden van Hendrik (IV) van Munster uit Ruinen verdwenen zijn. De op de stukken aangetroffen oude nummering zou dan door of namens hem kort voor zijn dood (1635) kunnen zijn aangebracht, of anders door anderen naar aanleiding van zijn overlijden. Geheel uit de lucht gegrepen lijkt dat niet, daar geen der genummerde stukken ' voor zover tot nu toe teruggevonden *  ' van na 1632 dateert, terwijl de hoogste nummers in de reeks een merkwaardige samenhang met de persoon van deze heer van Ruinen vertonen: huwelijkscontracten bij de huwelijken van hemzelf, van zijn ouders en grootouders en van zijn dochters, benevens enkele stukken van zeer persoonlijke aard *  . De genealogische constructie, nodig om de stukken naar het huis Yrst en daarmee naar het Oldenaller-Vanenburg complex te laten verhuizen doet echter tamelijk gewrongen aan, zodat de zaak met enige scepsis bekeken dient te worden *  . Men moet ook niet vergeten dat de verzwagering bij de Oostnederlandse adel, zeker als men een wat langere periode wil bestrijken, wel bijzonder veel min of meer gecompliceerde verwantschappen en dus verervings- of overdrachtsmogelijkheden biedt.